Ντολόρες Ιμπάρρουρι: Η "σιδηρά" πασιονάρα των Ισπανών κομμουνιστών | Ο ρόλος της στον εμφύλιο και η κόντρα με τον Φράνκο

Εξιστορώντας

Μετά και το τέλος του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου , και αφότου περάσει μια δεκαπενταετία, επανεμφανίζεται , στην Ευρώπη, ο φασισμός. Πιο συγκεκριμένα, χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η Ισπανία , η οποία θα οδηγηθεί σε εμφύλιο πόλεμο το 1936, μεταξύ των Δημοκρατικών, που εκπροσωπούσαν της χαμηλότερες κοινωνικές τάξεις, με πηγή δύναμης του το Κουμμουνιστικό Κόμμα , και των Εθνικιστών , οι οποίοι απαρτίζονταν από φιλοβασιλικούς και είχαν ως κύριο πρόσωπο τον Φρανσίσκο Φράνκο. Αντιθέτως, από την πλευρά των Αριστερών και του Κομμουνιστικού Κόμματος κύριο πρόσωπο αποτέλεσε η Ντολόρες Ιμπαρούρι, γνωστή και ως "Πασιοναρία ", η οποία με το έργο της ξεσήκωσε τον ισπανικό λαό εναντίον του φασισμού.

Τα πρώτα χρόνια της Ιμπαρούρι Γκόμεζ

 Η Ισιντόρα Ντολόρες Ιμπαρούρι Γκόμεζ γεννιέται στις 9 Δεκεμβρίου 1895 ως το όγδοο από τα έντεκα παιδιά μιας φτωχής οικογένειας βάσκων ανθρακωρύχων. Το πενιχρό εισόδημα της φαμίλιας που ζούσε στην Γκαγιάρτα άφησε το στίγμα της στην ανάπτυξη των παιδιών, έτσι καχεκτικά καθώς ήταν όλα τους, την ίδια ώρα που οι θεοσεβούμενοι γονείς μεγάλωναν τα παιδιά τους με αυστηρό καθολικό τρόπο.Τίποτα δεν προμήνυε λοιπόν πως το αδύνατο και συνεσταλμένο κορίτσι θα μετατρεπόταν αργότερα σε θεριό ανήμερο και παθιασμένη επαναστάτρια. Κι όμως, αυτό ακριβώς συνέβη. Παρά το γεγονός ότι ήταν πολύ καλή μαθήτρια, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την εκπαίδευση σε ηλικία 15 ετών για να συμβάλει στο οικογενειακό εισόδημα. Κι έτσι δούλευε μοδίστρα και μαγείρισσα, αν και είχε όνειρο να γίνει δασκάλα.

Σε ηλικία 20 ετών η Ντολόρες θα παντρευτεί έναν νεαρό ανθρακωρύχο, τον Julian Ruiz, ο οποίος και θα την εισάγει στα αριστερά ιδεώδη. Κι έτσι η νεαρή κοπέλα θα αποκηρύξει τον καθολικισμό και σύντομα θα ενταχθεί στο νεοσύστατο Ισπανικό Κομμουνιστικό Κόμμα, το οποίο εμφανίστηκε επισήμως το 1921.Η Ιμπαρούρι ήταν πια υποχρεωμένη να μοιράζει τον χρόνο της μεταξύ οικογένειας και πολιτικής, συστρατεύοντας τις δυνάμεις της με τη μαρξιστική ιδεολογία. Ο συνδικαλιστής σύζυγος όμως θα φυλακιστεί σύντομα για την επαναστατική του δράση, αφήνοντας την Ντολορες μόνη να μεγαλώνει τα δυο της παιδιά ενώ,είχε χάσει άλλα τέσσερα σε βρεφική ηλικία.Τότε ήταν που έπιασε την πένα, γράφοντας για το περιοδικό των ανθρακωρύχων και για λογαριασμό πολλών «κόκκινων» επιθεωρήσεων της εποχής, χρησιμοποιώντας ως ψευδώνυμο το όνομα που θα την καθιέρωνε στα μήκη και τα πλάτη της Γης: «Λα Πασιονάρια».

Στα χρόνια της δικτατορίας του "Primo de Rivera" (1923-1930) είναι που αποφάσισε να αφιερωθεί ολόψυχα στα επαναστατικά ιδεώδη και διακρίθηκε ως αρθρογράφος και ακτιβίστρια. Κατά τη Δεύτερη Ισπανική Δημοκρατία (1931), μετακόμισε στη Μαδρίτη για να εμπιστευτεί τα συντακτικά της ταλέντα στην επίσημη φωνή του κομμουνιστικού κόμματος, γινόμενη σιγά-σιγά ένα από τα πλέον προβεβλημένα στελέχη του. Η φήμη της βέβαια θα την έβαζε στο κυβερνητικό στόχαστρο και θα φυλακιστεί αρκετές φορές αυτή την εποχή (1931-1934), την ίδια ώρα που η αφοσίωση, η αυταπάρνηση και ο ακούραστος αγώνας της υπέρ του κομμουνισμού θα τη μετατρέψουν σε αστέρι της αριστερής ιδεολογίας, ενώ το 1930 έγινε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Ισπανικού Κομμουνιστικού Κόμματος και δύο χρόνια αργότερα ανέλαβε ακόμα πιο ενεργό ρόλο, ως υπεύθυνη των γυναικείων ζητημάτων. 

Από την επόμενη χρονιά μάλιστα θα ήταν η εκπρόσωπος του κόμματος τόσο στη Σοσιαλιστική Διεθνή όσο και στις «κόκκινες» διεργασίες της Μόσχα. Την ίδια εποχή, μετατράπηκε σε κήρυκα των γυναικείων δικαιωμάτων, ενώνοντας τη φωνή και τη δράση της κατά της φτώχειας που μάστιζε τον γενικό πληθυσμό. 

Οι πολιτικές «κόκκινου» ανοίγματος στην κοινωνία που εγκαινίασε αποδείχθηκαν ιδιαιτέρως δημοφιλείς, με νέες συμμαχίες να σκαρώνονται, κάτι που εκτόξευσε τον αντιφασιστικό αγώνα μέσα στην κοινωνία. Κι έτσι στις εθνικές εκλογές του Φεβρουαρίου 1936, η Ιμπαρουρι ήταν μία από τους 17 κομμουνιστές που εκλέχθηκαν στο ισπανικό κοινοβούλιο. Είχε εξάλλου εργαστεί πυρετωδώς για τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας και υγειονομικής περίθαλψης των Ισπανών εργατών, κάτι που της το αναγνώρισε ο λαός με την ψήφο του. Κι έτσι μετατράπηκε σε έναν από τους μεγαλύτερους  εχθρούς του δικτατορικού καθεστώτος που ήρθε στα πράγματα τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς, καθώς οι βιτριολικοί αντιφασιστικοί της λόγοι ήταν πια δημοφιλέστατοι στο εσωτερικό της Ισπανίας.

3) Ισπανικός Εμφύλιος

Ο Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος ξεκίνησε στις 17 Ιουλίου 1936 με την εξέγερση του στρατού και ολοκληρώθηκε την 1η Απριλίου 1939 με την ήττα των αριστερών και φιλελεύθερων δυνάμεων που κατείχαν την εξουσία και τη νίκη των  εθνικιστών του στρατηγού Φρανθίσκο Φράνκο, που επέβαλε δικτατορία.

Στις αρχές της δεκαετίας του '30 η πολιτική ζωή στην Ισπανία είχε πολωθεί επικίνδυνα ανάμεσα στην αριστερά και τη δεξιά. Η Μοναρχία είχε καταργηθεί και η αριστερά διεκδικούσε την αναδιανομή της γης, την αυτονομία των περιοχών που συνιστούσαν την Ισπανία (Καταλονία, Βασκωνία ,κλπ) και τον περιορισμό της δύναμης της πανίσχυρης Καθολικής Εκκλησίας.

Το 1936 η Αριστερά, αλλά και δυνάμεις από τον κεντρώο χώρο, συνασπίσθηκαν και ανέβηκαν στην εξουσία. Η κεντροαριστερή κυβέρνηση της χώρας υπονομεύθηκε, τόσο από τους αναρχικούς, που αποτελούσαν πιο σημαντική δύναμη από τους κομμουνιστές, όσο και από τους ακροδεξιούς φαλαγγίτες και τους καρλιστές (φιλοβασιλικούς).

Οι εκατέρωθεν αιματηρές αψιμαχίες δεν άργησαν να προκαλέσουν την εξέγερση του στρατού, που στασίασε πρώτα στο Μαρόκο και τις άλλες αποικίες της Ισπανίας και στη συνέχεια στο εσωτερικό  της χώρας. Ιδίως οι νεαροί αξιωματικοί, στους οποίους στηρίχθηκε  ο Φράνκο, πίστευαν ότι η Ισπανία ήταν υπό «ερυθρά απειλή» και ότι έπρεπε πάση θυσία να υπερασπίσουν τον χριστιανικό πολιτισμό. Η δια των όπλων αντιπαράθεση ανάμεσα στις δύο «Ισπανίες» ήταν γεγονός.

Από τη μία πλευρά ήταν οι «Δημοκράτες». Στις τάξεις τους συνυπήρχαν φιλελεύθεροι αστοί, σοσιαλιστές, αναρχικοί (CNT, FAI), τροτσκιστές (POUM) και το μικρό, αλλά ιδιαίτερα δραστήριο Κομμουνιστικό Κόμμα, που εκείνη την εποχή δεν θα μπορούσε παρά να είναι φιλοσοβιετικό. Η ετερόκλητη αυτή συμμαχία διακρινόταν για τα αντικληρικαλιστικά πιστεύω και διατηρούσε τη μεγαλύτερη δύναμή της στις πόλεις. Στο πλευρό της στάθηκε η συντηρητική Βασκωνία (Χώρα των Βάσκων), που διεκδικούσε, όπως και η Καταλονία, μεγαλύτερη αυτονομία από την κυβέρνηση της Μαδρίτης.

Βιβλιογραφία

1) Τόνι Κλιφ• Άντι Ντούργκαν (2015). Ισπανία 1936: <<Λαϊκό Μέτωπο και επανάσταση ενάντια στο φασισμό>>.

2) Aguilar Fernández Paloma,<< Μνήμη και λήθη του ισπανικού εμφυλίου. Δημοκρατία, δικτατορία και διαχείριση του παρελθόντος>>

3) Φιλιππης Ε.Δημήτρης , <<Ισπανικός Εμφλυλιος (1936-1939),Διαίρεση  Διχόνοια και Διχασμός στην Ισπανία του 20ου αιώνα >>

Ακολουθήστε το "Εξιστορώντας" στην σελίδα μας στο Facebook, στο προφίλ μας στο Instagarm και κάντε εγγραφή στο κανάλι μας στο YouTube ώστε να μην χάνετε τα νεότερα ιστορικά μας άρθρα και τις συνεντεύξεις μας.