Ο Μέτερνιχ παγίδευσε τον Υψηλάντη με πλαστά έγγραφα!

 

Σωτήρης Σουχλέρης

Ο Καγκελάριος της Αυστρίας, Κλέμενς φον Μέτερνιχ, υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους ανθέλληνες της ιστορίας. Kαι απέδειξε γιατί άξιζε πανάξια τον τίτλο αυτόν, όταν ουσιαστικά τορπίλισε, με απάτη, τον αγώνα του Αλέξανδρου Υψηλάντη.

Η διάσκεψη του Λάιμπαχ είχε συνέλθει στις 4 Μαρτίου 1821. Σε μια ιδιαίτερα μικρή σύσκεψη όπου έλαβαν μέρος μόνο ο τσάρος, ο Μέτερνιχ, ο αυτοκράτορας Φραγκίσκος και ο κόμης Μπέρνστροφ, ο Αλέξανδρος είχε ορκιστεί να μην απομακρυνθεί, ποτέ, από τα δόγματα της Ιεράς συμμαχίας. 

Τα κινήματα των λαών για την πολιτική τους ελευθερία έπρεπε να συντριβούν. Και η στρατιά για την εκτέλεση των αποφασισμένων, είχε διαταχθεί να αποκαταστήσει την τάξη στις δύο Σικελίες, ήταν έτοιμη να μπει στην Νάπολη, όταν έφτασε στο Λάιμπαχ η είδηση για την Ελληνική Επανάσταση στις ηγεμονίες.

Πλαστογραφία και ψέματα

Ο τσάρος έλαβε το γράμμα του Υψηλάντη, η μεγάλη στιγμή να ξεκαθαρίσει την ψυχολογία, τις απόψεις και τις ιδέες του είχε φτάσει. Ο Καποδίστριας αγωνιούσε. Προς πιο μέρος θα έκλεινε η αόριστη και άβουλη εκείνη φύση; Ο διαβολικός Μέτερνιχ αποφάσισε να καταφύγει στα έσχατα. 

Πλαστογράφησε ολόκληρη την αλληλογραφία του Υψηλάντη με τους καρμπονάρους. Και σε μία μυστική συνάντηση με τον τσάρο του «απέδειξε», με τα πλαστά γράμματα στο χέρι, πως το Ελληνικό κίνημα ήτο συνέχεια του Ιταλικού και όλων των φιλελεύθερων τις Ευρώπης.

Ο Καποδίστριας τα μάζεψε

Το ενδιαφέρον του Αλέξανδρου για τους Έλληνες, η φιλία του με τον Υψηλάντη, όλα παραμερίστηκαν μπροστά στον κίνδυνο γενικής πυρκαγιάς, που θα παρέσυρε τους θρόνους. Ο Καποδίστριας είχε διαψευστεί στις ελπίδες του. Κινδύνευε να νικηθεί κατά κράτος, όλοι πίστευαν πως βούλιαζε. Αλλά κάθε άλλο! 

Παίζει την κωμωδία του με τον τελειότερο τρόπο, παίρνει την ευθύνη πάνω του και συντάσσει, με το ίδιο του το χέρι, την απάντηση προς τον Υψηλάντη. Και παίζει τον ρόλο του με τέτοια ψυχραιμία και αποφασιστικότητα, αναγκάζοντας όλη την σύσκεψη να τον χειροκροτήσει και να τον συγχαρεί με τα θερμότερα λόγια.        

                       

Όμως μέσα στην απάντηση, που κατακρίνει την διαγωγή του και ζωγραφίζει με τα ζωηρότερα χρώματα την αγανάκτηση του Αλέξανδρου, υπάρχουν δυο πολύ σημαντικά σημεία. Πρώτον αναγνωρίζει το δίκαιο του αγώνα. 

Και δεύτερον «κακίζει» με περίεργο τρόπο την αδεξιότητα του αρχηγού. «Τι στιγμή διαλέξατε δια να επιτεθείτε της Τουρκίας;» 

Εδώ γίνεται αντιληπτό πως το ελληνικό ζήτημα διαχωρίστηκε από τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά, καμία βοήθεια δεν προφερόταν στους τούρκους. Η Ρωσία χάραζε αμυδρά πολιτική ευνοϊκής ουδετερότητας, που θα γινόταν αργότερα ευνοϊκή προς τη Ελλάδα. Ο Καποδίστριας είχε χάσει αλλά δεν νικήθηκε.