ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: Ο Τσάρος απέκλεισε στον Υψηλάντη κάθε βοήθεια το 1821!

                         

Σωτήρης Σουχλέρης

Τα Αιθεροβάμονα σχέδια και η τελευταία συνάντηση:

Ο Υψηλάντης μπορεί να μην απέκλειε ρωσική βοήθεια, ούτε την προέβλεπε όμως, ούτε βασιζόταν σε αυτήν. Το σχέδιό του ήταν χωρισμένο  σε τέσσερα κεφάλαια:

• Να ενισχυθεί ο Αλί πασάς της Ηπείρου στην ανταρσία του.
• Να σηκώσουν επανάσταση  ο Μίλος Οβρέντβιτς στην Σερβία και ο Βλαδιμηρέσκου στην Βλαχία·
• Να πάρει τα όπλα ο Μοριάς αρχίζοντας από την Μάνη, μ’ επικεφαλής τον ίδιο.
• Να γίνει ανταρσία μέσα στην Πόλη ενώ θα βάδιζαν προς τα εκεί.

Ένας σκεπτικιστής θα έβρισκε το σχέδιο αυτό μεγαλοπρεπές στην σύλληψη του αλλά καθαρή χίμαιρα στην εφαρμογή. Επαναστάσεις όμως- και μάλιστα τόσο μεγάλες όπως η ελληνική- δεν γίνονται με λογαρίθμους. Πρέπει να πέσουν οι καρδιές στην πλάστιγγα για να κλίνει. Ο Υψηλάντης και οι άνθρωποί του είχαν ρίξει τις δικές τους. Και ήταν τόσο μεγάλο το βάρος, που βίασε τον δείκτη να γύρει στο μέρος τους.   

Όλα ήταν σχεδόν έτοιμα ο Αλέξανδρος θα αναχωρούσε από την Πετρούπολη σε μερικές μέρες, όμως ήθελε απεγνωσμένα να μιλήσει στον τσάρο κι ας του το είχε «απαγορέψει» ο Καποδίστριας. Έτσι λοιπόν πήγε στο «Τσάρκοε Σελό», την ώρα που ο Αλέξανδρος θα έβγαινε για τον περίπατο του και τον περίμενε. Γιατί άραγε; Με πια ελπίδα; Να του γυρέψει βοήθεια; Να του πάρει καμιά υπόσχεση. Ή να του ζητήσει άδεια να τραβήξει το σπαθί;

(Τσάρσκογιε Σελό. το παλάτι των Ρώσων Τσάρων)

Ούτε όταν δέχτηκε να γίνει αρχηγός στον μεγάλο αγώνα μπροστά, ούτε όταν κλείστηκε με τον Μάνο, τον Ιπίτη και τον Ξάνθο, για μήνες ολόκληρους, να μελετήσει τα προβλήματα της Φιλικής Εταιρείας και να κινήσει την επανάσταση, ρώτησε κανέναν. Ετοίμασε σιωπηρά ότι πίστευε καλύτερο για την επιτυχία του έργου. Γιατί λοιπόν να θέλει τώρα, την πιο κρίσιμη ώρα να θέλει να δει και να μιλήσει με τον φίλο του τον τσάρο;

Πάλι τα ίδια; Αφού ξέρεις…:

Η καρδιά του πρίγκιπα λαχταρούσε. Από στιγμή σε στιγμή πρόσμενε να ακούσει τα βήματα του τσάρου στην δεντροστοιχία. Δεν θα του γύρευε ούτε βοήθεια, ούτε υπόσχεση. Ήθελε να αλαφρώσει μόνο το φουσκωμένο στήθος του. Να αποχαιρετήσει φίλο και ευεργέτη. Και ίσως να μαντέψει-ποιος ξέρει- μια λέξη του κραταιού μονάρχη, εάν υπήρξε ποτέ η πραγματική σκέψη για τις τύχες του δυστυχισμένου ραγιά.

Όταν τον είδε να προβαίνει, τέλος, κάτω απ’ τα δένδρα σα να σάστισε. Η συγκίνηση του ήταν μεγάλη. Χωρίς να καταλαβαίνει καλά τι κάνει τράβηξε απ’ το γειτονικό κλαρί ένα φύλλο και άρχισε να απαγγέλλει ένα γαλλικό τραγούδι.     

«Φυλλαράκι φτωχό μαραμένο

απ’ το δένδρο σκληρά χωρισμένο»

Ο αυτοκράτορας στάθηκε κι άκουγε προσεκτικά

-Τι ποίημα είναι αυτό;

-Γράφτηκε για τον Πονιατόφσκυ μεγαλειότατε, που πέθανε εξόριστος εις την Γαλλία.

-Ξαναπέστο!

Ο Υψηλάντης το ξαναείπε. Ο τσάρος τον κοίταζε στα μάτια κατάλαβε, πως επρόκειτο για την αιώνια ιστορία των Ελλήνων.

-Πάντα ενθουσιώδεις, πάντα νέος! Μα δε βλέπεις, φίλε μου, ότι η Ευρώπη είναι ήσυχη;

Ο Υψηλάντης αντί γι άλλη απάντηση, τον φίλησε στον ώμο κρατώντας τα δάκρυά του. Δεν μπόρεσε να του πει τίποτα. Του ζήτησε μόνο δύο χρόνια άδεια για λουτρά. Η Ευρώπη μπορεί να ήταν ήσυχη. Ο Υψηλάντης, φεύγοντας σε λίγες μέρες απ’ την Πετρούπολη, πήγαινε να την ρίξει σε μια από τις δυνατότερες φουρτούνες πού ‘χε περάσει εκείνη την εποχή.